‘Papa, ik heb een moeilijke rekenles op school die ik niet snap,’ zegt mijn jongste zoon van 10 tegen me terwijl we samen in de vroege ochtend naar school fietsen. Ik leg hem uit dat hij altijd om hulp kan vragen, dat hij het niet alleen hoeft te doen. Maar dan kijkt hij me aan en zegt: ‘Maar papa, ik moet toch steeds meer alleen doen nu ik ouder word?’
Ik glimlach en antwoord: ‘Dat is niet helemaal waar. Ze willen dat je zelfstandiger wordt, maar dat betekent niet dat je alles alleen hoeft te doen. Je mag om hulp vragen.’ Hij knikt en zegt dat hij dat vandaag zal proberen.
Als hij dat zegt, gaan mijn gedachten zes jaar terug in de tijd. Mijn oudste zoon was toen 11 en hij viel uit op school. Uiteindelijk kwam hij thuis te zitten met een burn-out. Mijn partner en ik volgden niet veel later: ook wij zaten opgebrand thuis. We waren uitgeput, alles voelde te zwaar, en we wisten niet meer hoe we onze oudste zoon konden helpen. De vier jaar die volgden waren een lange weg, maar uiteindelijk vonden we manieren om hem weer op de rit te krijgen.
Terwijl we met al onze aandacht bij de oudste waren, hield onze jongste zich groot – groter dan goed voor hem was. Hij voelde zich niet gezien, en wij konden als ouders niet de emotionele steun bieden die hij nodig had. Hij trok zich terug, stelde zich onzichtbaar op, en hield zijn gevoelens voor zich omdat hij wist dat wij al genoeg op ons bord hadden. Ondertussen ging het langzaam beter met onze oudste zoon, maar mijn jongste werd stiller en onzichtbaarder.
Inmiddels zijn mijn partner en ik gescheiden, en die periode dwong me om diep naar mezelf te kijken. Ik had al twee psychologen versleten en wist nog steeds niet wat ik nodig had. Totdat ik in aanraking kwam met familieopstellingen en systemisch werk. Het veranderde alles. Ik bracht mijn gezinssysteem niet alleen in kaart, ik leerde het ook écht voelen. En wat heb ik veel gevoeld! Er bleek zóveel te helen in mijn eigen familiesysteem.
Naar mijn kinderen toe ben ik nu de grote: degene die er voor hen is en hen ziet. Voor het eerst voel ik me echt een vader. Een stabiele vader waar mijn kinderen altijd op kunnen leunen. Ik sta eindelijk op mijn “juiste” plek.
En nu, op de fiets vanmorgen met mijn zoon, zie ik ineens het patroon. Hij heeft lang het gevoel gehad dat hij alles alleen moest doen, maar dat hoeft nu niet meer. Hij wordt gezien. Hij leert langzaam dat ik er ben en dat ik blijf. Zijn vertrouwen in mij keert terug, en al zijn gevoelens mogen er zijn. Hij kan eindelijk beginnen met het leven van zijn eigen leven! En mijn oudste zoon is nu 17. Hij is nooit meer teruggegaan naar school en hij werkt nu als programmeur bij een webdesignbureau, waar hij zijn talenten volledig kwijt kan.
Comments